അല്ലാഹു ഏകനാണെന്ന് സമര്ത്ഥിക്കുന്നതിന് മുമ്പ് അവന്റെ ഉണ്മയെ സ്ഥിരപ്പെടുത്തേണ്ടതുണ്ട്. അതിന് പ്രഗത്ഭരായ പണ്ഡിത•ാര് സ്വീകരിക്കുന്ന മാര്ഗം ആദ്യമായി പുതുവസ്തുക്കള്ക്ക് അസ്തിത്വമുണെ്ടന്ന് തെളിയിക്കുകയാണ്. അതിനു ശേഷം അവര് അവയുടെ സ്രഷ്ടാവായ അല്ലാഹുവിലെത്തുകയും അവന്റെ ഉണ്മയും ഗുണവിശേഷങ്ങളും സ്ഥിരീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
വസ്തുക്കളുടെ അസ്തിത്വം
ഒരു വസ്തുവിന്റെ യാഥാര്ത്ഥ്യം (ഹഖീഖത്ത്), ഒരു വസ്തുവിന്റെ പ്രകൃതം (മാഹിയത്ത്) എന്നിങ്ങനെ പറയുമ്പോള് അതു കൊണ്ടുദ്ദേശിക്കപ്പെടുന്നത് ഏതൊരു സ്ഥിതിവിശേഷം കൊണ്ട് ആ വസ്തു അതായിത്തീരുന്നുവോ, അതാണ്. അതായത് ഒരു വസ്തുവിനെ അതാക്കിത്തീര്ത്തത് ഏതോ, അതു തന്നെ. ഉദാഹരണം: മനുഷ്യന്റെ പ്രകൃതവും യാഥാര്ത്ഥ്യവും എന്ത്? സംസാരശേഷിയുള്ള (നാത്വിഖായ) ജീവി എന്നതാണ് മനുഷ്യന്റെ പ്രകൃതവും യാഥാര്ത്ഥ്യവും.
വസ്തുവിന്റെ അസ്തിത്വവും യാഥാര്ത്ഥ്യവും എങ്ങനെ അറിയാം?
ഒരു വസ്തുവിനെയും അതിന്റെ യാഥാര്ത്ഥ്യത്തെയും തിരിച്ചറിഞ്ഞ് മനസ്സിലാക്കാവുന്നത്. അതിന് വേണ്ട സംവിധാനങ്ങളും ഏകനായ അല്ലാഹു തന്നെ സംവിധാനിച്ചിരിക്കുന്നു. വസ്തുക്കളുടെ യാഥാര്ത്ഥ്യത്തെ തിരിച്ചറിയാനാവില്ലെന്ന ഏതാനും വാദഗതികള് ഉണെ്ടങ്കിലും അവ യാഥാര്ത്ഥ്യത്തോട് തീരെ കൂറുപുലര്ത്താത്തവയാണ്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ അവയെക്കുറിച്ച് ചര്ച്ച ചെയ്യേണ്ടതില്ല.
സൃഷ്ടികള്ക്ക് വിവരവും ജ്ഞാനവും നേടിയെടുക്കാനുള്ള പ്രധാന മാര്ഗങ്ങള് മൂന്നെണ്ണമാണ്:
ഒന്ന്: അന്യൂനമായ ഇന്ദ്രിയങ്ങള്. (ദര്ശനം, സ്പര്ശനം, ഘ്രാണം, ശ്രവണം, രസനം)
രണ്ട്: സത്യസന്ധമായ വിവരണം.
മൂന്ന്: ധിഷണ.
ഇവ മൂന്നുമാണ് വിജ്ഞാനവും വിവരവും കരസ്ഥമാക്കാനാവുന്ന മാര്ഗങ്ങളെന്ന് പണ്ഡിതര് പറഞ്ഞത് അന്വേഷണാനു‘വ ജ്ഞാനത്തിന്റെ (ഇസ്തിഖ്റാജ്) അടിസ്ഥാനത്തിലാണ്.
പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങള്
അന്യൂനമായ ഇന്ദ്രിയങ്ങള് വഴി വിവരം നേടാനാവുമെന്ന് സൂചിപ്പിച്ചു. അവ അഞ്ചെണ്ണമാണ്. അവയുടെ അസ്തിത്വം അനിഷേധ്യമാണെന്ന് ബുദ്ധി വിധിക്കുന്നു. പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങള് താഴെ ചേര്ക്കുന്നു:
ഒന്ന്: ശ്രവണശക്തി
പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങളില് വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ടതാണ് ശ്രവണശക്തി. കാതിന്റെ അഗാധതയില് സംവിധാനിക്കപ്പെട്ട സിരാവ്യൂഹങ്ങളില് സുരക്ഷിതമായി സൂക്ഷിക്കപ്പെട്ട (നിക്ഷിപ്തമായ) ഒരു തരം കഴിവാണത്. അതു വഴിയാണ് അന്തരീക്ഷത്തില് നിന്ന് തരംഗങ്ങള് വായുവിലൂടെ ശബ്ദമായി പരിണമിച്ച് ചെവിക്കുഴയിലെത്തുന്നത്. അതായത്, തരംഗം ശബ്ദമായി എത്തുന്നതോടെയാണ് കേള്ക്കാനുള്ള കഴിവ് അല്ലാഹു നമുക്ക് നല്കുന്നത്.
രണ്ട്: ദര്ശനം
പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങളില് രണ്ടാമത്തേത് കാഴ്ചശക്തിയാണ്. രണ്ട് നേത്രഞരമ്പുകളില് പ്രത്യേകം സൂക്ഷിക്കപ്പെട്ട ശേഷിയെയാണ് കാഴ്ച എന്നു വിവക്ഷിക്കുന്നത്. ഉള്ളു പൊള്ളയായ ഈ രണ്ടു ഞരമ്പുകളും സംഗമിക്കുകയും തുടര്ന്നു വേര്പ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു. പിന്നീട് രണ്ടു കണ്ണുകളുമായി അവ ചേരുന്നു. തല്ഫലമായി പ്രകാശങ്ങള്, നിറങ്ങള്, രൂപങ്ങള്, ചലനങ്ങള്, അളവുകള്, തോതുകള് തുടങ്ങിയവ ദൃശ്യമാവുന്നു. മനുഷ്യന് ഈ കാഴ്ചശക്തിയെ ഉപയോഗപ്പെടുത്തുമ്പോള് അല്ലാഹു അവനില് കാണാനുള്ള ശക്തി സൃഷ്ടിക്കുന്നു.
മൂന്ന്: ഘ്രാണം
മണത്തറിയാനുള്ള കഴിവാണ് ഘ്രാണശക്തി. തലച്ചോറിന്റെ മുന്‘ാഗത്ത് അങ്കുരിച്ചുനില്ക്കുന്ന രണ്ടു സിരാപാലങ്ങളില് സൂക്ഷിക്കപ്പെട്ട ശേഷിയാണിത്. ആ സിരകളുടെ സഹായത്തോടെയാണ് വസ്തുക്കളുടെ മണം അനു‘വപ്പെടുന്നത്. മണത്തിന്റെ കണികകള് തരംഗങ്ങളായി വായുവില് കലര്ന്ന് കാറ്റിന്റെ സഹായത്തോടെ തരിമൂക്കിലെത്തുകയാണ് പതിവ്.
നാല്: രസനം (രുചി)
നാവിന്റെ ചര്മത്തില് വിന്യസിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ചില ഞരമ്പുകളില് പരന്നു നില്ക്കുന്ന സവിശേഷമായൊരു ശേഷിയാണ് രുചി. ഈ കഴിവിന്റെ സഹായം കൊണ്ട് വായിലെത്തുന്നവയുടെ സ്വാദറിയാന് മനുഷ്യനു സാധിക്കുന്നു. ‘ക്ഷണം വായിലെ ഉമിനീരുമായി കൂടിക്കലരുന്നതോടെ അതിന്റെ സ്വാദ് ഞരമ്പുകള് നിര്ണയിക്കുന്നു.
അഞ്ച്: സ്പര്ശനം
ശരീരത്തിലൊന്നാകെ പരന്നു കിടക്കുന്ന ഒരുതരം ശക്തിയെയാണ് സ്പര്ശനം എന്നു വിവക്ഷിക്കുന്നത്. ഈ ശേഷിയുടെ സഹായത്തോടെ ചൂട്, തണുപ്പ്, ഈര്പ്പം, വരള്ച്ച തുടങ്ങിയവ മനസ്സിലാക്കാന് സാധിക്കുന്നു.
പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങളില് ഓരോന്നിനും അതിന്റേതായ ‘ാഗം മാത്രമേ നിലവില് നിര്വഹിക്കാനാവൂ. അതായത്, ശ്രവണശക്തിയുപയോഗിച്ച് കേള്ക്കാനേ കഴിയൂ. രസനശക്തിയുടെ സഹായത്തോടെ സ്വാദറിയാനേ സാധ്യമാവൂ. ഘ്രാണശക്തിയും ദര്ശനശക്തിയും സ്പര്ശന ശക്തിയുമെല്ലാം ഇങ്ങനെ തന്നെ.
ഒരു ഇന്ദ്രിയത്തിന് ബാക്കി ഇന്ദ്രിയങ്ങളുടെ പ്രവര്ത്തനം ചെയ്യാന് സാധ്യമാവുമോ എന്ന ചോദ്യം പലരും ചര്ച്ചക്കെടുക്കാറുണ്ട്. അല്ലാഹു ഇച്ഛിച്ചാല് അത് സാധ്യമാവും എന്നു തന്നെയാണ് സുന്നത് ജമാഅതിന്റെ വിശ്വാസം.
